“En, zullen we eens veranderen?”
De sectie “En, zullen we eens veranderen?” wil de schijnwerper richten op degenen die besluiten om een beetje, veel, waanzinnig veel te veranderen, om hun leven te wijden aan een visie van meer respect voor de mens en de planeet. Vandaag legt Alexandre zijn persoonlijke weg naar een carrièreverandering uit.
Een paar maanden geleden realiseerde ik me dat mijn werk niets voor mij was en dat ik niet leuk vond wat ik deed of waarom ik het deed. Het was als een trigger om mijn leven te veranderen.
Tot eind september was ik een Human Resources consultant. Ik had een comfortabele plek in een klein modern bedrijf met goede bedoelingen, sociale betrokkenheid en modern management. Maar mijn werk was op zich gericht op het bijstaan van multinationals en dat maakte me depressief. Bovendien was ik nogal vindingrijk met een PC en zat ik, ondanks mezelf, vast aan voornamelijk IT-taken.
Het doel van mijn werk stelde mij ook voor grote problemen. Tijdens mijn korte carrière, op 28-jarige leeftijd, kreeg ik inderdaad twee belangrijke opdrachten: een in de banksector en de andere in de energiesector. Het werken aan deze opdrachten zorgde ervoor dat ik me meer en meer inconsequent voelde, omdat deze gebieden volledig in tegenspraak waren met de zaken waar ik in mijn privéleven mee bezig was.
Toen heb ik besloten om de privé sector op te geven, die naar mijn mening is geperverteerd door het enige idee van economische groei en onvoldoende rekening houdt met mens en milieu. Ik besloot om in de richting van de publieke sector te zoeken, mezelf vertellend dat ik daar misschien een zinvolle baan zou kunnen vinden waarin ik zou kunnen floreren. Hoewel het volgens mij ook belangrijke gebreken vertoont en een bepaalde economische logica volgt, staat het “publiek” in wezen garant voor het samenleven, de samenhang en de solidariteit in onze samenleving, en dat is voor mij belangrijk.
Na afloop, toen ik met een vriend over zijn werk als treinbegeleider bij de NMBS sprak, kwam ik tot de conclusie dat het zowel in zijn object als in zijn doel met mij kon corresponderen.
Dus vandaag ben ik in opleiding tot treinbegeleider. Ik kan nog niet zeggen of dit standpunt echt goed is voor mij of dat het mij volledig zal vervullen. Desalniettemin volg ik graag mijn overtuigingen en ga ik op weg naar een baan die ik inhoudelijk, objectief en ideologisch gezien leuk zou kunnen vinden.
